الا یا ایـــهـــا الــمــــهـــــــدى، مـــدام الــوصــل نــاولــــهــا کـــــه در دوران هــــجــــرانــــت بـــســى افتاد مشکــلــها صــــبــــا از نکهت کویت نســیمــــى ســوى ما آورد ز سوز شعله شوقت چه تاب افتاد در دلها چـو نـــور مـــهــر تو تابید در دلهاى مشتاقان ز خــــود آهــنـــگ حــق کردند و بربستند محــملــها دل بــىبهره از مهــرت، حقیقت را کجــــا یــابــد حــق از آیینـه رویت، تجلــى کــرد بـــر دلـــهــا به کــوى خود نشانى ده که شـوق تـو محـــبـــان را ز تـــقـــوا داد زاد ره، ز طـــاعـــت بـــسـت مـحــمــلــــهــا به حـــق سجــــــاده تزیین کن، مَهِل محـــــراب و منبر را که دیـــوان فلـــک صورت، از آن سازند محفــل ها شب تاریک و بیم موج و گردابى چنین هایل ز غرقاب فراق خود رهى بنما به ساحل ها اگر دانستمى کویت، بــــه سر مىآمدم سویت خوشـــــا گر بودمى آگــه، ز راه و رســـم منزلـــهــــا چو بینى حجت حــــق را، به پایش جــــان فـــشان اى فیض! مــــــتــــــى مـــــا تــــلــــــق مـــن تــــهـــوى، دع الدنیــــــا و اهـملـــهـــــا فیض کاشانى
| قالب وبلاگ : قالب وبلاگ |
